sobota, 31 stycznia 2009

nihongo ga wakarimasuka?

Język Japoński. W czołówce najtrudniejszych języków świata. Zaraz za Chińskim i...Polskim :) Skoro nauczyłem się polskiego (wiem, wiem, nie najlepiej, ale w końcu to bardzo trudna język być) stwierdziłem że nauczę się też japońskiego. Firma, zafundowała nam kurs więc skoro dają...a nuż się w pracy przyda (czytanie dokumentacji po japońsku nie należy do najprzyjemniejszych). Minęło kilka lekcji, była hiragana, była katakana, były jakieś proste zdania. Coś tam już więc poznaliśmy.

Rok temu, po wylądowaniu w Tokyo czułem się jak głucho-niemo-niewidomy. Kompletnie nie rozumiałem co widzę, słyszę a o mówieniu mogłem w ogóle zapomnieć. Lecąc w tym roku byłem ciekaw czy te kilka lekcji japońskiego na które zdążyłem pójść coś dadzą. I o dziwo dały! Niesamowite jest to jak zaczynam wyłapywać pojedyncze słowa z tego co poprzednio było jednym nieprzerwanym słowotokiem. Do tego potrafię przeczytać, co chcę zamówić (pod warunkiem że w menu nie ma kanji). Nie mówię, że wiem co zamawiam - wiem tylko jak to przeczytać. Gdyby tylko druga strona chciała uczyć się angielskiego z takim zapałem z jakim my uczymy się japońskiego było by wspaniale ;) Niestety o jakimkolwiek porozumieniu się po angielsku nie ma tu mowy. Pozostaje język migowy, bo próba powiedzenia choćby jednego wydukanego zdania po japońsku, pewnie zakończyłaby się katastrofą. 

watashi wa tabemasu

Jedyną rzeczą której się obawiałem lecąc tu po raz drugi było jedzenie. Jestem osobą która lubi ryby. W umiarkowanych ilościach. Lecąc do Japonii trzeba przygotować się na to, że będziemy musieli zmierzyć się na talerzu ze wszelakim paskudztwem, które zazwyczaj wesoło pełza albo pływa sobie w morzu. O ryżu nie wspominam, bo to chyba oczywiste (i jeśli chodzi o ryż to jest on tu bardzo smaczny). Ewentualnie można uzbroić się w cierpliwość i poszukać czegoś bardziej bliskiego naszym żołądkom.

Wbrew pozorom jest w czym wybierać trzeba tylko wiedzieć gdzie się udać. Na szyldy w znanym nam z Zachodu stylu nie ma co liczyć. Tutaj zazwyczaj jest to zapisane w katakanie i można zapomnieć o tym, że przypadkiem trafi się na taką restaurację (no chyba, że bardzo szybko czyta się katakanę - a ja za szybki w tym nie jestem). Jest jeszcze kilka miejsc, w którym można zjeść tradycyjne Japońskie jedzenie, niekoniecznie będące owocami morza. Należą do nich wszelakie kluchy (makaron) oraz oczywiście tonkatsu

Coś co wyróżnia te knajpki to ich wystrój. Albo jego brak. I nie chodzi tu o brak gustu. Po prostu ze względu na małą ilość miejsca wszystko jest niesamowicie upakowane i nierzadko goście siedzą w samej kuchni. U nas jest to nie do pomyślenia - sanepid by od razu taką knajpę zamknął - a tutaj kucharz operuje w maleńkiej kuchence, w której jest absolutnie wszystko - od patelni po laptopa i kasę fiskalną a na dodatek nad garami wesoło gra stare radio.Wygląda to trochę jak kuchnie w polskich budach z wietnamskim żarciem ale nikt się tym specjalnie nie przejmuje. I dobrze, bo jak już się trafi w to co się lubi to jedzenie jest tutaj niesamowicie smaczne. Najwidoczniej nie najlepsze warunki higieniczne dodają mu niepowtarzalnego smaku. Ot Azja. Dla nas, wychowanych pod czyściutkim i sterylnym kloszem, najmniejsza bakteria w żarciu powoduje niezłą rewolucję w żołądku. Tutaj tego problemu raczej nie ma ;)

hoteru

Ten wpis będzie tylko i wyłącznie o hotelu. Należy mu się to za męki jakie tu przechodzę ;)

Hotel, jak to hotel. Generalnie nie wyróżnia się na pierwszy rzut oka niczym specjalnym od innych hoteli. Pierwsze wrażenie jest jednak mylące. Pamiętajmy że jesteśmy w Tokyo. Tu wszystko jest inne.

Ekipa w recepcji pozostała niezmieniona od zeszłego roku. Tak samo kiepsko idzie im z angielskim. Chociaż z drugiej strony w porównaniu z otoczeniem można by powiedzieć że znają angielski wręcz wyśmienicie. Co prawda jest to bardzo osobliwa, wschodnia odmiana angielskiego ale jest. Po chwili można się dostroić.

Pokoje są wielkości europejskiej łazienki albo kuchni - a mają w środku łazienkę z wanną i podwójne łóżko! To się nazywa optymalizacja miejsca. Znalazło się jeszcze miejsce na TV (14" bo większy by się nie zmieścił), mini-lodówkę, biurko i krzesło. Całość (z łazienką) ma gdzieś 8m2 z czego 2m2 to łazienka (z wanną!).

Hotel ma dość poważną wadę. Za jego oknami jest (na moje oko) trzy poziomowa autostrada (jesteśmy w centrum miasta). Hałas jest niesamowity. Rok temu miałem pokój na 2 piętrze ze wspaniałym widokiem na betonowy słup podpierający autostradę. W tym roku dostałem 7 piętro. Jadę windą (w której non stop puszczają...Chopina) i myślę sobie - jest nieźle. Będzie wysoko, będzie cicho. Nic bardziej mylnego. Autostrada uzbrojona jest w ekrany dzwiękochłonne. Niestety nazwa dzwiękochłonne jest myląca. To są ekrany dzwięko-odbijające. W skrócie cały hałas nie rozchodzi się na boki tylko....ku górze. Tak więc w brew pozorom pokój na 2 piętrze może być lepszy od tego na siódmym ;) Ostatecznie mam przy łóżku parę zatyczek do uszu które przezornie kupiłem sobie w Polsce.

Jest jeszcze jedna denerwująca rzecz. Otóż ekipa sprzątająca. W Europie albo w Stanach dopóki nie powiesz że chcesz zmiany ręczników albo pościeli to tego nie zrobią (niby w trosce o środowisko ale głównie chodzi o kasiorę). Wbrew pozorom ma to sens, bo czemu po jednym użyciu ręcznika miałbym go od razu oddawać do prania? Nie tutaj. Codziennie ekipa sprzątająca wpada do pokoju i wypruwa z niego absolutnie wszystko - pościel, ręczniki, kosmetyki (mam wrażenie że nawet wykładziny zrywają zamiast je odkurzać ;) ) . O ile ręczniki mogę jeszcze zrozumieć to moja europejska dynia nie potrafi pojąć czemu za każdym razem jak użyję mydła następnego dnia wymieniają mi je na absolutnie nowe, fabrycznie zapakowane. I tak codziennie. Toż to straszne marnotrastwo! Do tego codziennie zmieniają kubki, więc zostawienie szczoteczki do zębów w kubku kończy się tym że wyląduje ona w bliżej nieokreślonym miejscu. Cały pokój wygląda jakby miał gdzieś ukryty przycisk reset po wciśnięciu którego wszystko powraca na swoje miejsce. Strasznie denerwujące.

No i najgorsze - rok temu na korytarzu stał automat z piwem. W tym roku zniknął i zastąpiły go automaty z napojami. Bleeee....

nihon e ikimasu

Wiele osób pytało mnie jak to jest w Japonii. Nigdy jednak nie byłem w stanie opowiedzieć jak tu jest naprawdę. Z jednej strony jest to kraj niesamowicie rozwinięty technologicznie i uregulowany (wszystko wydaje się mieć swoje miejsce aczkolwiek celowo nie używam słowa uporządkowany) ale z drugiej strony jest to typowy kraj azjatycki. Czym się objawia owa Azjatyckość? Tego nie da się opisać słowami - to trzeba zobaczyć na własne oczy i poczuć na własnej skórze.  Ja postaram się choć trochę przybliżyć to na co można się tu natknąć. A więc...

Miejsce akcji: Jumbo-Jet, Frankfurt, Germania ;)

Samolot wciąż stoi przy rękawie, klima nie działa i zaczyna robić się duszno. Nagle pan X (siedzi obok mnie) zdejmuje buty.....łooooo...ożesz ty - może byś poczekał aż włączą klimę? Ale co to? Patrzę a dookoła wszyscy pościągali buty...Atmosfera się zagęszcza, nie ma co. Witamy w Azji ;) Różnice kulturowe, ba - przepaść kulturowa, jest ogromna. Nawet nie chcę wiedzieć, co Japończycy myślą sobie o nas i naszych zwyczajach.

Miejsce akcji: Jumbo-Jet, gdzieś nad Bałtykiem

Pierwsze miłe zaskoczenie. Rozdano nam gorące ręczniki. Kto był w Japonii ten wie - nie ważne do której knajpki by się nie weszło, zanim jeszcze cokolwiek się zamówi, dostaje się gorący ręcznik i szklankę zimnej wody z lodem. Wspaniały zwyczaj.

Stewardesy zaczynają rozdawać przekąski - jakieś chrupki. Próbuję - hmm...dziwne...jakby smakowały rybą...odwracam opakowanie, czytam skład i wszystko jasne - to są chrupki....krewetkowe. Tego można się było spodziewać. Zapomniałem już, w co się pakuję.

Miejsce akcji: Jumbo-Jet, cholera wie gdzie

Dostałem menu, stewardesa uprzejmie powiadomiła mnie że w menu są tylko dania japońskie. Zaczynam się bać i przezornie biorę kurczaka w czymś tam. Na robale z morza jeszcze przyjdzie czas. Po chwili dostaję jedzenie - pierwszy kęs i już wszystko wiadomo - ryż przyprawiony czymś co smakuje jak sproszkowana...ryba. Kurczak uduszony chyba bez dodatku jakiejkolwiek przyprawy (przynajmniej moje kubki smakowe takowej nie wykryły). Tak smakuje większość jedzenia w Japonii. Jest smaczne ale bardzo różni się od tego co sobie większość z nas wyobraża. Są oczywiście wyjątki - choć by takie tonkatsu - kto nie próbował - gorąco polecam. Bardzo mi tego u nas brakowało a to, które jedliśmy w San Diego w niczym nie przypominało tego prawdziwego (wtedy, tam w Stanach, twierdziłem inaczej ale już wiem jak bardzo się myliłem)

Miejsce akcji: Znów ten przeklęty i niewygodny Jumbo Jet, gdzieś nad Syberią

Zjadłem, popiłem (japońskim piwem - bardzo dobrym swoją drogą), poprawiłem winkiem, włączyłem sobie film i układam się powoli do snu...Film się dłuży.... nuda... zasypiam... baaardzo powoli zasypiam...hrrrrrrr.....

...chwila przyjemnego snu (kto kiedyś leciał w długą trasę wie jak ciężko zasypia się w samolocie)

...AAAAaaarrrrgh! Wrzask, rwetes, bieganina...obudziłem się...co się dzieje? Porwano samolot? Ktoś chce się wysadzić w powietrze? Nie - pan obok mnie wylał na siebie kawę i poplamił swoje wspaniałe spodnie - postanowił przy tym obudzić cały samolot i postawić do pionu całą załogę łącznie z pilotem. Do tego zapalił światło które świeciło nie na niego tylko prosto w moje oczy. Jak bym mu powiedział coś po angielsku to pewnie i tak by nie zrozumiał, wcisnąłem więc zatyczki głębiej do uszu, zakryłem oczy i kima(sen) ;)

Po wylądowaniu uwolniłem się od mojego uciążliwego współpasażera i pognałem co sił w nogach po walizkę i na pociąg. Po drodze trzeba tylko przejść przez urzędnika imigracyjnego. Jest jedna różnica w porównaniu ze Stanami - sprzęt do pobierania odcisków palców i robienia zdjęć wygląda jak automat do gier - wszystko kolorowo mruga, skacze i tańczy na ekranie - wygląda to tak jak by kontrolowali nas przed wejściem do wielkiego salonu gier ;)

Im bliżej torów kolejowych a im dalej od terminala tym język angielski powoli zanika. W terminalu można było się jeszcze sprawnie porozumieć. Kupując bilety, pan w kasie miał już jednak wyraźne problemy i nie fatygował się podać mi ceny słownie - wystukał ją na kalkulatorze i mi go pokazał. A mógł przecież powiedzieć po japońsku, może bym zrozumiał ;)

Potem już tylko podróż do hotelu. Tym razem obyło się bez niespodzianek, bo skorzystałem ze znanego mi już z poprzedniego pobytu metra. Poprzednio ze stacji do hotelu wziąłem taksówkę i taksówkarz się....zgubił. Pytało mnie biedaczysko o drogę...

wtorek, 27 stycznia 2009

jobun

Cała historia zaczęła się ponad rok temu. Wtedy to, po raz pierwszy, postawiłem moją koślawą stopę na japońskiej ziemi. Czułem się wtedy tak jak typowy Japończyk w Europie - całość wydawała mi się tak egzotyczna i fascynująca, że nie odrywałem się od aparatu a 'ochom' i 'achom' nie było końca. W tym roku los rzucił mnie ponownie do Tokyo. Tym razem jednak zachwyt minął szybko (nawet bardzo szybko, bo już w samolocie) a przyszła ciekawość - jaka jest prawdziwa Japonia. Uzbrojony w odrobinę wiedzy na temat samej kultury i języka (niestety wciąż niedostatecznie dobrego, żeby odważyć się na choćby jedno zdanie po japońsku) postanowiłem przyjrzeć się otaczającemu mnie, skośnookiemu, światu raz jeszcze - tym razem bardziej krytycznie. 

Absolutnie nie mam zamiaru z nikogo się wyśmiewać ani nikogo szykanować. Chcę w trochę przerysowany sposób pokazać jak bardzo nasze światy się różnią. Moje przemyślenia będą więc wynikiem typowo europejskiego podejścia do życia na baaardzo dalekim wschodzie. I w cale nie mówię, że to my mamy rację. Racja, jak zwykle, leży gdzieś po środku (ale z pewnością nie w Rosji - tam jest tylko ropa ;) )

Ja, mata!